Civilazation museum en al Azhar Parc

Civalization museum
Zoals altijd begon de dag al warm. Heerlijk! Met de raampjes open in de taxi was het goed te doen. Wel begin je automatisch te zweten, in de stad is het warmer dan bijvoorbeeld tijdens een strandvakantie. Het museum bleek een reusachtig gebouw te zijn, met grote marmeren pleinen, beelden en grote zuilen. Aan de zijkant waren veel palmbomen en gravelden. Heel erg mooi. Zoals gebruikelijk was de oprit voor de rolstoel weer spiegelglad. Schijnen ze van te houden 😉

Eerst een heerlijke bak koffie genomen met wat erbij. En daar hanteerden ze echt toeristische prijzen. Maar ja. Vervolgens het grote nieuwe museum in.
Het museum liet vele oudheden zien, veel van wat archeologen hadden opgegraven. Egypte had het eerste schrift ter wereld. Dit bestond uit tekeningen, elke tekening had een betekenis. Wat opviel waren een aantal dingen; Farao’s hielden we sieraden en versierselen. Heel veel goud, symbolische tekeningen op van alles, zoals ook op mooie serviesschalen. Verder gebruikten ze veel de kleur aqua. Een prachtige kleur, ook één van mijn lievelingskleuren. De wanden waren mooi versierd met tapijten. Veelal in prachtige aardewerk tinten. Daarnaast zagen we veel mummies in de kelder Je mocht daar niet fotograferen. De Egyptische mensen waren vroeger heel klein. Tenger gebouwd. Van de meesten kon je de haren niet zien, maar ik zag er één met bruin haar, een vrouw, en een man met rood haar. Ik had heel veel rugpijn en hoofdpijn, eigenlijk deed mijn hele lichaam erg zeer, dus besloten we naar Al Hazar park te gaan.

Al Hazar Parc
Ook hier moesten we voor de toegang betalen, terwijl het eigenlijk net zoiets is als een gewoon groot park. Het Vondelpark in Amsterdam is bijvoorbeeld veel groter. Maar natuurlijk wel andere vegetatie. Veel palmbomen. Ik had nog steeds veel rugpijn, hele lichaam zeer, hoofdpijn en verkouden. Dat zal wel komen door elke dag wat doen en de smog, dacht ik zo. Daarom heb ik daar even op het gras gelegen. Nou ja, even… Best een behoorlijke tijd. Ik voelde mij zo beroerd. Een klein beetje opgeknapt gingen we op een gegeven moment toch verder naar een restaurant. Op een heerlijk rustig terras op de top van een heuvel,met een lekker windje, een lekker hapje gegeten. Om 19.00 uur zouden we bij een bepaald punt moeten zijn. Dus gingen we op naar het ons onbekende avondprogramma. Verrassing van Mostafa en Salsabil.

Eerst een taxi aanhouden. Er kwam al snel een man aangelopen. We vertelden de locatie. Geen probleem zei hij. Stap maar in. Maar ho eens even, eerst een prijs afspreken, zei ik. Hij vertelde dat hij een meter had, was niet een Uber taxi, maar wel een taxi met een meter. We gokten er maar op. Achteraf…
We reden een heel eind, maar een half uur is gebruikelijk. De taximeter begon heel langzaam. Prima. Opeens schoot het gestaag omhoog. Zelfs tot ongebruikelijke hoogte. Het was de laatste avond. Rick dacht dat hij nog een 200 briefje had, maar bleek al weg te zijn. De 90 zou normaal voldoende zijn, maar we moesten 120 pond betalen. Mostafa maar bellen. Die zei probeer bij een winkel te wisselen, je moet er direct een kunnen zien. Maar we zagen die niet. Hij wou ons bij een verlaten stukje afzetten. Ik maakte een foto naar Mostafa, hij vertelde dat het totaal niet de goede plek was. Mobieltje aan taxichauffeur gegeven, en Mostafa praatte met hem. Vervolgens naar een andere locatie. Daar wou hij het geld hebben, of Euro’s. We hadden alleen een briefje van € 50,-, en de winkels waren hier ook niet direct dichtbij, we zouden 6 rijen met auto’s moeten passeren! Hij had wel wisselgeld zei hij. Rick gaf het briefje van 50. Vervolgens gaf hij 1 dollar terug. We werden kwaad. Hij sprak wat Engels, begreep ons donders goed, maar deed van niet. Vervolgens zei hij dat hij geen 50 Euro had ontvangen. Mostafa maar weer bellen. Weer gesprek met Chauffeur en ons. De 50 Euro zag Rick inmiddels tussen andere briefjes in zijn handen, en hij griste het eruit. Spullen werden uitgeladen, Mostafa vertelde dat de 90 pond ruim voldoende was. Na nog even wachten, bleek de man inderdaad weg te rijden en niet terug te komen. Pfff…

Toen op naar de locatie, waar we typisch Egyptische muziek zouden horen met dansers daarbij. We vonden een jongen die Engels sprak. Hij hielp ons met er naar toe gaan. Kriskras overal doorheen, door vieze tunneltjes met zwervers, een trapje op (even lopen), keien over en dan uiteindelijk kwamen we bij een grote deur aan, een soort poort. Kloppen, kloppen, kloppen – uiteindelijk werd er open gedaan, maar de muziek was pas de dag erna. Helaas. Al de moeite voor niets. Inmiddels voelde ik mij nog beroerder. Ik wou ergens zitten, nergens meer heen, en ook Rick had het wel gehad. Dus op naar een quachwa. Eerst even geld gepind. Bij de kleine quachwa een kop koffie gedronken, maar die was niet echt te drinken, maar het was vocht en een stoel. Weer Mostafa gebeld. Hij stuurde de locatie waar hij was voor een dessert. Wederom taxi genomen. En na een half uur eindelijk weer een bekend, prettig gezicht voor onze neus. Total loss, was mij aan te zien, namen we uiteindelijk plaats op zeer luxe stoelen in restaurant The Crave. Daar verraste Mostafa ons met een heerlijke lemon drink. We praten en vroegen waar Salsabil was. Helaas, die had wat teleurstellingen te verwerken gekregen en het lukte haar niet te komen. Gelukkig kwamen we daar tot rust, er hing zoals altijd met Mostafa, een prettige, relaxte sfeer met af en toe pittige gesprekken, zoals over politiek. Gaza. Palestijnen. En toen kwam het dessert. Het zag er prachtig uit. Ik ben een dessert-gek. Een rond dessert op een bord, overgoten met chocoladesaus. Een smeltende volkaan, noemde Mostafa het. Het water liep mij in de mond. Aangezien ik nog nooit een dessert niet helemaal had opgegeten, leek mij dit absoluut niet te groot, zou na de tijd vast nog wel iets lusten. Na de eerste steek in het dessert, liep de saus over, heel apart. Het was super. Echt smullen. Het vulde enorm. Hoe ik mijn best ook deed, voor het eerst in mijn leven moest ik een klein restantje laten staan. Rick nog iets meer, maar Mostafa had het geheel opgegeten. Fijne afsluiting van de avond en de vakantie. Mostafa zette weer de rolstoel in de auto, we stapten in en op na ons appartement, voor de laatste keer in zijn auto. We hadden nog wat voor hem in de koelkast, typisch Nederlandse kazen, en ik gaf het aan hem. Hij vond het heerlijk. Na een dikke knuffel en laatste zwaai namen we afscheid van hem.