Religieuze wijk Cairo, Citadel en prachtige avond

De dag begon relaxt maar eindigde met heel veel adrenaline in mijn lichaam. Wow! Hoe dat kwam? Dat komt later.

Religieuze wijk, koptisch Cairo
Relaxt in ‘ons’ appartement douchen, ontbijten, koffiedrinken en dan hup naar beneden, op weg om een taxi te scoren. Gaat hier altijd heel makkelijk; handbeweging en het is geregeld. Deze taxi wou echter dat we direct instapten. La la (nee nee). Eerst nog even onderhandelen over de prijs. Niet zo veel, ik gun hem ook wat, dus van 100 pond werd het uiteindelijk 80, maar dan heb je nog ongeveer het dubbele betaald denk ik als van de local mensen. Maakt niet uit dus, had geen zin om lager aan te vangen. Mostafa had ’s ochtends geschreven waar we heen moesten. In mijn beste Arabisch en met het laten zien van de locatie, stapten we in. Alles is altijd ver rijden, maar we zaten goed. Nou ja, Rick zijn benen zaten ongeveer dubbel helaas, Was niet anders.

De wijk bleek prachtig te zijn. We keken even, maar besloten al snel een cappuchino ergen s te nemen. Heerlijk! Was een aardige vent, die zelfs geen fooi wilde, hij zei jullie zijn aardige mensen, het is goed zo. De eerste keer in Egypte. Vervolgens gingen we een koptische kerk, een Grieks-orthodoxe kerk binnen en bezochten we een gemengde begraafplaats Geweldig om te zien! Daarna gingen we weer terug, maar inmiddels was veel tijd voorbij. Toch nog even weer bij het zelfde tentje zitten en nu een lemon- respectievelijke mango smoothie genomen. Ieders een halve shuwarma rol en daarna taxi zoeken. Leek iets moeilijker, maar een politieman kwam te hulp en hield een taxi aan. Een oud krakkemikkig karretje, hij wou er 100 voor hebben. Ik begon te onderhandelen, maar zelfs 80 wou hij niet en reed weg. Ook de twee politiemensen waren verbaasd en vervolgens werd een nieuwe en betere taxi gedelegeerd met de handen om te komen. Deze bood zonder onderhandelen 60 aan, politie vroeg of het akkoord was. Dat was het dus we gingen op weg naar de Citadel. Uiteindelijk hebben we de man 80 gegeven, hij was erg vriendelijk en had om moeten rijden. Daar aangekomen belde  Mostafa. Ik vertelde dat het later was geworden, het was zowat 4 uur, maar dat was geen probleem. ‘Take your time and call me when you are ready,’ zei hij. Dan zouden we een taxi nemen naar een plaats waar we elkaar konden ontmoeten.

De citadel
Het Citadel complex was prachtig en heel groot. We zijn de moskee in geweest, waar ik weer mijn haar moest bedekken en schoenen uit, blouse aan. Wat een kleuren en schilderwerken! Glas in lood, mozaïek constructies voor de vloer. Geweldig uitzicht over Cairo, maar nu zag je wel hoeveel smog erover de stad hing. Terug naar beneden, daar weer een politieman gevraagd een taxi te bellen. Ditmaal van Uber. Luxueuze taxi, stoelen zaten geweldig, maar chauffeur sprak geen woord Engels, verstond mijn Arabisch ook niet (hoewel ik later van Mostafa hoorde dat ik wel de juiste woorden had gezegd) en was te beroerd om te helpen om de rolstoel erin te krijgen. Was echter niet duur. En toen ik Mostafa belde sprak hij met de taxichauffeur over de locatie. Diverse malen zelf, was niet zo handig met de locatie te bekijken die ik via een link van Mostafa aan hem liet zien.

Bij een quachwa gingen we eenvoudig maar heerlijk eten. Falava, echt Egyptische soort, en een soort wrap met bonen. Daarna zouden we naar de quachwa gaan waar we een keer eerder geweest waren, die met de Back-Gammon. Onderweg zag Mostafa echter iets, ging informeren, en hoorde dat er een band kwam spelen. Daar hadden we wel zin in. Voordat die begon gingen we een lokale pudding eten, die alleen bij 1 zaak in Cairo te verkrijgen was, verder nergens anders in Egypte. Rijst, amandelen, melk, kaneel en verder volgens een geheel eigen geheim recept. En toen was het tijd voor…

Lokale Soedanese/Egyptische band en…

In een kleine ruimte met een balkon en eenvoudige stoelen begonnen ze te spelen. Eerst rustig, een man, daarna zette iedereen in. Heel mooi, maar het mooiste moest nog komen. Vervolgens een wat oudere vrouw in een traditionele blauwe jurk met een soort doorzichtige sjaal. Zij had een krachtige, bijzondere stem. De muzikanten, voornamelijk een soort drum/tamboerijn, vielen bij. Mostafa zag wat muzikanten binnenkomen. Ik kon op een gegeven moment niet meer zitten en ging staan in hun buurt. Ze vroegen waar ik vandaan kwam. Zij kwamen uit Frankrijk, één uit Duitsland. In de buurt was een jazzfestival de komende dagen en ze traden daar op. Het duurde echter niet lang, toen gingen ze meedoen. Eerst de drummer, de man die ik had gesproken, daarna een gitarist, vervolgens een trombonespeler, en ten slotte een saxofonist. Ze voelden het opzwepende ritme aan en deden zeer enthousiast mee, vooral de drummer zag je genieten. Het werd een ongelooflijk bijzondere avond, waarbij iedereen enorm genoot. We waren Mostafa dankbaar