Het Echte Egypte en de historie

FOTO'S VOLGEN NOG!!!

Na een kop thee respectievelijk koffie te hebben gehad, moesten we op pad om iets te eten. We hadden het brood en een jam in een supermarkt laten liggen, helaas. Vanuit ons appartement moesten we links, maar waar precies? En hoe per rolstoel? Handbike durfde ik al helemaal niet te gebruiken, ondanks de recent aangeschafte vlaggenstok fiets. Met handgebaren zei de beheerder van ons gebouw dat we gewoon op de drukke straat moesten gaan, niet op de stoep. Advies aangenomen. En ja, iedereen houdt rekening met je, ook met andere voetgangers, onvoorstelbaar. Wat een chaos van verkeer. We keken om ons heen, zagen niets, totdat ik aan iemand wou vragen waar een quachwa was. Daar bleken we zowat voor te staan. Binnen bestelde ik in mijn beste Arabisch wat, maar één van de obers bleek redelijk Engels te kunnen. Maar jam/marmelade; daar hadden ze nog nooit van gehoord. Dus het werd een broodje kaas. Het bleek niet echt onze smaak, maar het was eten en we zaten gezellig. Volgende stap was een taxi. Die bleek zeer makkelijk aan te houden door middel van een handgebaar. Man sprak geen Engels. Wederom in Arabisch geprobeerd. Hij wou ons laten instappen, maar ik had zowel gelezen, als het advies van Mostafa gekregen om eerst te onderhandelen. Dus ik vroeg hem hoeveel; ‘kam?’ Ook vinger/handgebaar, maar we kwamen er niet uit dus hij riep een Engelstalige man erbij. 100 Egyptische ponden, zei hij. ‘La la,’ (nee nee) zei ik. Ik noemde in het Arabisch een bedrag van 50, wel wetende dat het dan meer zou worden. Ze begonnen te lachen, maar uiteindelijk werd het 70. Toch een aardige, voor Nederlandse begrippen goedkope, prijs.

Souvenirshop
Bij het Egyptisch museum aangekomen hoorden we van iemand al dat het tot 12.30 uur gesloten was. Hij bevool aan om naar een souvenirwinkel met echte Arabische producten te gaan, aan de overkant van de straat. Vaste prijzen, overheid had die vastgesteld, die was als enige open daar. Ik begon te lachen; naar de overkant met al dat verkeer? Hoe dan? ‘Follow me,’ zei hij. Angstvallig bleven we dichtbij hem. Aan alle kanten raasde het verkeer, hielden iets in voor ons terwijl het achter ons alweer door raasde. Zes rijen auto’s moesten we passeren, maar heelhuids kwamen we over. Later, zo bleek, dit was heel normaal in Cairo. De man in de winkel begroette ons vriendelijk. De shop bleek echt heel bijzonder te zijn, diverse prachtige schilderijen, goud, zilver, kunstwerken, aardewerk, parfum etc. Naar informatie te hebben gekregen en de winkel bekeken te hebben, besloten we te gaan voor twee mooie schilderijen van Nifriti en….? Namen vergeten, maar ga ze bij Mostafa navragen. In het donker licht het prachtig op. We kregen een geanimeerd gesprek over diverse dingen. Erg leuk om zo met wildvreemde mensen te praten.

Egyptisch museum
Bij de toegang tot het terrein stonden diverse politiemensen om de bagage te checken. X-ray en alles uit je zakken halen wat van ijzer was. Wat een grondigheid. Een gids bood aan een rondleiding te verzorgen, wat ik wel zag zitten, Rick niet. Uiteindelijk wel gedaan, maar kort. Een uur. Daarna konden we zelf kijken, wat we ook deden. In het museum zelf keken we onze ogen uit. Op de 2e verdieping begon onze tour. We zagen mummies, sandalen van de mensen uit die tijd. De kist waarin ze lagen als de farao’s of andere belangrijke personen gemummificeerd waren. Vrouwen lagen in drievoudige kisten, mannen in viervoudige, gemaakt op hun lichaam. En daarna kwamen ze nog in een marmeren bekisting te liggen. Daarin werden ook de potten gedaan met hun organen. De organen werden uit het lichaam gehaald om bewaard te worden in potten. De hersenen stelden in die tijd niets voor, die haalde men er gewoon uit. Het gevoel zat volgens hem namelijk niet in de hersenen, maar in het hart. En zo zijn er nog meer van die eigenaardigheden. Toen de gids ons uiteindelijk verliet, bekeken we nog een paar kamers waar we geen foto’s mochten maken en gingen daarna naar beneden. Nog mooier, zo bleek. Vele graftombes. Te veel bouwwerken en dingen om te bekijken.

Eten en quachwa
De tijd vloog voorbij. Mostafa haalde ons op en we gingen op naar een plaats om te eten. Een typisch Egyptisch gerecht, met pasta, noedels, iets rijst, gehakt. Daarbij was een zakje met gedroogde uiten en een bakje met tomatensaus. Die bleek je erop te moeten gieten en dan alles goed door elkaar roeren. Heerlijk, deze …..

’s Avonds gingen we eerst een dessert in een achterafstraatje doen. Behendig manouvreerde Mostafa overal doorheen. Wat een chauffeurskunst! Petje af, alles verliep heel ‘smoothly’ zoals hij ook zei. Niemand werd kwaad in het verkeer, claxonneren gebeurde wel, maar nooit agressief. Men gunde elkaar de ruimte mits je maar handig manoeuvreerde en doorreed. Het dessert zelf was wederom heerlijk. Ik had iets mierzoets, waarvan ik hou, Rick wat minder.

Laatste break was bij een quachwa, dus wederom in de auto. Een leuke quachwa, waar het verkeer rondom niet al te druk was. Koffie, thee en fris gedronken, en na een tijdje Backgammon binnen gespeeld. Alleen Mostafa kende het. Het was nog niet zo makkelijk, maar bleek heel leuk te zijn. Het bijzondere daar was dat je dit zo kon doen zonder heel veel te gebruiken. Er zaten nog twee mensen het te spelen. Verder waren er waterpijprokers, een laptopper, en iemand die op zijn mobieltje zat te pielen. Terwijl wij binnen zaten, was het terras inmiddels helemaal volgelopen. De donderdagavond, vlak voor de vrije vrijdagavond. Een avond zoals wij die juist voor ons weekend hebben. Echte gezelligheid in Cairo, meer dan in Nederland, in ieder geval is het in veel plaatsen niet zo.